ECHA Z MDK-A: O TYM ROZMAWIAMY, O TYM PISZEMY
Dlaczego człowiek dorasta?
Dlaczego wszystko jest niepewne?
Dlaczego ludzie chcą mieć dzieci?
Dlaczego prawą stronę nazywamy prawą, a nie lewą, a lewą nie nazywamy prawą?
Dlaczego potrzebujemy katharsis?
Dlaczego istnieje śmiech?
Dlaczego żyję?
Dlaczego czuję ból?
Dlaczego żyją osy?
Dlaczego mamy gust?
Dlaczego pan Bóg dopuścił do II wojny światowej?
Dlaczego zwierzęta nie myślą w takim stopniu jak ludzie?
Dlaczego moja koleżanka dzwoni, gdy nie mam czasu?
Dlaczego powstał Kubuś Puchatek?
Dlaczego JA jestem sobą?
Filozoficzne rozterki uczestników zajęć w pracowni dziennikarsko literackiej (7-18lat)
*
Zaproś kogoś na spacer albo do domu. Poczęstuj smakołykami. UWAGA! To jest tylko po to, żeby się lepiej zapoznać. Nie wolno mieć przyjaciół za słodycze. Wtedy to nie są prawdziwi koledzy.
Basia (lat 11)
*
Co to znaczy mieć fajne życie?
Fajne życie jest wtedy, kiedy co najmniej połowa klasy cię lubi.
Kiedy szybko odbierają cię ze szkoły.
Tomek ma fajne życie, bo jego rodzice się w ogóle nie gniewali, gdy uciekł ze szkoły.
Życie z pizzą jest fajne.
Kiedy się chodzi na basen każdego dnia.
Kiedy mogę uprawiać sport, dobrze się czuję i jestem spokojny.
Kiedy wydobywam dużo kryształów.
Kiedy myślimy, że nie pójdziemy do aquaparku, a rodzice mówią, że pójdziemy. Życie zaskakuje.
O życiu dyskutowali uczniowie z klasy IIIa z SP nr 47
*
Obojętność… mamy to we krwi.
Co chcesz na obiad?
Obojętnie.
Chcesz się pobawić?
Obojętnie.
To nie jest zdrowe!
Patricia (lat 12)
*
Oceniamy innych zawsze i wszędzie, nawet mimowolnie. Spoglądając na przypadkowego człowieka, w głowie automatycznie pojawia się opinia na jego temat.
Julia (lat 18)
*
Nie podoba mi się to, że rodzice próbują przekonać nas do danego wyboru, na przykład podjęcia kariery lekarza lub prawnika. Przecież wolimy podążać za marzeniami.
Matylda (lat 12)
*
No to przyleciałam do Polski… i NIC się nie zmieniło. Wciąż jestem emigrantem. Wciąż należę do kosmitów.
Patricia (lat 12)
*
Dzieci często wynoszą opinie z domu, czasem nieświadomie. Starają się naśladować swych rodziców, brać z nich przykład. Rodzice dzielą się przy dzieciach sądami, które powinny być zarezerwowane dla dorosłych.
Matylda (lat 12)
*
Ostatnio wydaje mi się, że cały świat jest przeciwko mnie (oprócz mojej przyjaciółki, która zawsze mi pomaga). W szkole czuję się źle. Moje „koleżanki” ciągle się mnie czepiają (tak samo nauczyciele). Tematy są dla mnie za trudne, przez co dostaję niezbyt pozytywne oceny, a mój smutek przenosi się do domu, gdy moja mama jest niezadowolona z tego powodu. Wiktoria (lat 12)
*
Wiele dzieci przez plotki popada w depresję! Drodzy rodzice, proszę, rozmawiajcie z dziećmi! Pola (lat 11)
*
Przesada jest zła. Pozwalanie dziecku na wszystko i nazywanie tego szumnym tytułem bezstresowego wychowania, jak i nadopiekuńczość na pewno nie wywoła spodziewanych efektów. Po raz kolejny wracam do punktu wyjścia, słowo klucz, trzeba go znaleźć; złoty środek.
Kasia (lat 14)
*
Rodzice wynajdują dla dzieci coraz to nowsze zajęcia, przypierają je muru, a one na nie chodzą, nawet jeśli nie chcą i nie mają potem czasu wolnego. Nie chcemy, by rodzice się nami rozczarowali, więc zaciskamy zęby i brniemy dalej.
Matylda (lat 12)
*
Kolejną rzeczą, która mnie irytuje, jest przymuszanie do konkursów. Tutaj oprócz rodziców winią czasami nauczyciele. Uczniowie, którzy dostają te lepsze oceny, są wykorzystywani niczym konie pociągowe. Inni stale przypominają nam, że w naszym czasie wolnym, którego i tak jest często zbyt mało, moglibyśmy uczyć się i szykować pracę na kolejny konkurs. Matylda
*
Nie ma lepszych czy gorszych uczniów, każdy jest dobry w czymś innym i każdy jest piękny w swej różnorodności.
Matylda
*
Każdy człowiek jest inny, trzeba się z tym pogodzić. Gdybyśmy byli tacy sami, świat byłby szary i bury. Nie narzucajcie innym swoje zdanie. Do niczego dobrego to nie prowadzi, niszczy tylko znajomości. Patricia